Benefiet voor Gaza

Hallo,

Mijn naam is Tala Al-Qassas. Ik ben 14 jaar oud en kom uit Gaza, een kleine stad.

Ik ben uit Gaza vertrokken omdat er oorlog en veel vernietiging was. Mijn huis en school zijn kapotgemaakt. Ik had geen andere plek om te blijven.

Mijn oma, familie en vrienden zijn nog in Gaza. Het is daar heel moeilijk. Er is bijna geen eten, geen medicijnen en geen school. Ze wonen nu in tenten. Mijn oma is erg ziek. Ze heeft kanker en kan geen behandeling krijgen. Ik heb ook veel familie en vrienden verloren.

Ik hoop dat Gaza weer vrij wordt en dat er vrede en veiligheid komt.
Ik ben België heel dankbaar, omdat ik hier veilig kan wonen.

Ook wil ik meneer Paul bedanken. Hij heeft ons in zijn huis ontvangen en helpt ons nog steeds.

Groeten,
Tala Al-Qassas

Hallo,

Ik ben Haneen, ik ben 14 jaar. Vandaag wil ik jullie iets vertellen over Gaza. Niet alleen over mijn familie, maar over een volk dat al maandenlang leeft in de schaduw van angst, honger en dood.

Bij mijn familie werd hun huizen platgebombardeerd. Nu wonen ze in tenten, zonder elektriciteit, zonder water, zonder veiligheid. Mijn familie is gewond geraakt maar er waren geen ziekenhuizen om te helpen.

Maar weet jij wat nog erger is ? Dat hun verhaal niet uniek is. In Gaza is bijna elke gezin geraakt. Duizenden huizen zijn verdwenen. Kinderen slapen op de grond, als ze überhaupt kunnen slapen. Moeders maken eten zonder eten, vaders zoeken water dat er niet is.

Kinderen zoals ik zouden op school moeten zitten, en gezond eten. Maar in Gaza leren kinderen hoe ze moeten overleven, hoe ze onder het puin kunnen schuilen, hoe ze moeten rennen.

Toch… ondanks alles… geven ze niet op,  mijn familie en al de rest. Ze blijven leven, ze blijven hopen, zelfs onder tentzeilen, zelfs zonder licht, zelfs als de wereld zwijgt.

Vandaag vraag ik jullie: kijk niet weg. Gaza leeft in onze harten, in elk kind dat vecht voor een beetje lucht, in elke moeder die haar kind vastpakt terwijl bommen vallen.

Wat ik wil zeggen is simpel: Gaza verdient vrede. Kinderen in Gaza verdienen een normaal leven. We mogen niet wegkijken, we mogen dit niet normaal vinden. 

Dank jullie wel!

Ik ben Nour, 14 jaar oud.
Drie jaar geleden verliet ik Gaza…
maar mijn hart bleef daar —
bij mijn familie, vrienden en leraren.
Vandaag weet ik niet eens of ze nog leven.

Elke dag…
hoor ik het verdriet in de stem van mijn grootmoeder,
die zelfs voor het ontbijt geen stukje kaas heeft.
In Gaza kost een kilo bloem 30 dollar –
genoeg voor één maaltijd.
Velen… hebben zelfs dat niet.

Mijn moeder leerde me tevreden te zijn met weinig,
maar onrecht… mag je nooit accepteren.
Klagen over eten is een luxe
die niet iedereen heeft.

Vraag jezelf af:
zou jij een week in een tent kunnen leven,
zonder eerste levensbehoeften…
zomer of winter?
Mijn familie leeft zo al twee jaar.
Niet omdat ze dat willen,
maar omdat de wereld hen in de steek laat.

Ik vraag jullie:
laat deze oorlog stoppen.
Laat geen enkel volk zo lijden.

Vrijheid voor Palestina.
Vrijheid voor Gaza.
Vrijheid en vrede voor iedereen