Nomen est omen
Of voor wie een Latijns gezegde nogal als Chinees in de oren klinkt: een naam is een voorteken. Patience is afkomstig uit Benin City, een grote stad in Nigeria. 22 jaar geleden volgt ze haar levenskompas richting Europa. Dat staat gericht op Antwerpen. De kant van Antwerpen waar je als jonge vrouw niet terecht wil komen. 22 jaar later zit Patience met haar 3 kinderen zo goed als terug op het vliegtuig richting Nigeria. Alle aanvragen zijn afgewezen, het terugkeercontract noodgedwongen ondertekend, stilletjes opgegeven door velen.
“Ik ben leeg, na 22 jaar vechten is mijn energie op” zegt Patience als we haar trachten te overtuigen er nog één keer voor te gaan om haar recht te doen gelden. “Doe het voor je kinderen, Patience. Met een goede advocaat, één van de beste. Met de juiste belichting op je levenswandel, met de wilskracht van de aanhouder, en met de steun van een groepje vrienden die in je blijven geloven”.
“Dit boek gaat over jullie”, zegt Kati Verstrepen ons als ze aanvaardt onze advocaat te zijn. De Knikkers van Qadir. Je moet het lezen om het te begrijpen.
Stevig huiswerk, lezen, snuffelen, verzamelen, herkauwen. En als het dossier er dan ligt, in de juiste vorm, met de juiste toon, met de juiste argumenten en met een kaars in Scherpenheuvel voor de juiste symboliek, dan denk je…
Ergens onderweg van hier naar daar rinkelt de telefoon. “Ik heb Belgische papieren”, stamelt Patience. De tranen schieten me in de ogen. De woorden schieten me nog altijd tekort. Dank je Kati.